Toen ik deel 1 van De Hunkering schreef, kon ik niet bedenken dat deel 2 me zoveel moeite zou kosten. Ik had immers het hoofd-ingrediënt klaar liggen: de Acceptance and Commitment Therapy, ofwel ACT, zoals de beoefenaars er zelf gaarne over spreken. Ik zal zo dadelijk kort iets over die therapie vertellen.
Waarom het even geduurd heeft voor ik aan deel 2 kon beginnen? Ik begon twijfels te krijgen over het hoofdbestanddeel en als je aardappelsoep wil maken moeten de aardappels van de juiste kwaliteit zijn.
Eerst maar iets over ACT. Dat is een vorm van psychotherapie waarbij je leert dat het normaal is voor een mens om negatieve gedachten en gevoelens te hebben, verdriet en pijn te beleven, angst te kennen etc. Daar de strijd mee aangaan is de strijd aangaan met je mens-zijn. Beter is om ze te aanvaarden als deel van het leven, maar ze wel minder dominant te maken. Vervolgens gaat de therapie er van uit dat je aanzienlijk aan levensvreugde wint als je vanuit de kernwaarden leeft. En daar liep ik vast.
Ik dacht even te kunnen vaststellen wat mijn kernwaarden zijn. Maar eerlijk gezegd: daar kom ik niet zo goed uit. Zijn daar dan in die therapie geen hulpmiddeltjes voor? Jawel. De top-beoefenaars van de ACT zijn genereus en stellen die op allerlei websites beschikbaar. Zo kun je gebruik maken van een giga lijst voorbeeld waarden van Tim Batink . Klik hier voor de lijst . Ik pluk er een aantal waarden uit:
- Bekwaamheid
- Gezondheid
- Originaliteit
- Vergeving
- Bemoedigend
- Groei
- Passie
- Vertrouwen
- Bescheidenheid
- Hoffelijkheid
- Plezier
- Verwondering
Ik heb de totale lijst doorgewerkt en ik kom wel tot een aantal waarden die ik belangrijker vind dan andere, maar ik had en heb het gevoel dat ik daarmee de kern niet raak Zelf ontwierp ik na lang nadenken de volgende waarden (voor mezelf dus, iedereen heeft zo zijn eigen waardenset):
- Ik vind het belangrijk om ‘in charge’ te zijn m.b.t. denken-doen-lijf
- Zuiver denken, zuiver spreken en zuiver doen
- Mildheid-wijsheid-creativiteit
En toen hield ik er maar weer mee op. Het klopt allemaal wel, maar het voelt niet aan als van mezelf. En toen las ik een artikel van Carl Rogers. Carl Rogers was een held tijdens mijn psychologie-studie in de jaren1969 – 1977 ( je kon er toen nog de tijd voor nemen). Hij was de man van de non-directieve therapie, ook bekend als cliëntgerichte therapie of, zoals bij ons (de studentjes van toen): gewoon de Rogeriaanse therapie. Ik doe deze benadering te kort als ik zeg dat het een therapievorm is waar de cliënt het werk doet en de therapeut actief luisterend en invoelend verwoordt wat de cliënt inbrengt. Maar dit is wel in de richting van de kern. Ik kon de benadering van Rogers jaren later beter waarderen dan in die tijd. Dat had veel te maken met de aanhangers die hij in die jaren op de universiteit had en die ik voor een stelletje verschwanzte narren hield. (Met mijn mildheid was het in die jaren niet best gesteld).
Wat maakt nu voor mij het verschil in het artikel van Rogers? Hij schrijft daarin het volgende (de vertaling is van mij): “In mijn ervaring als therapeut is het een opvallend feit dat, wanneer individuen gewaardeerd worden en wanneer er een grotere vrijheid is om te voelen en aanwezig te zijn, zij waarden ontwikkelen die een duidelijk bepaalde richting in gaan. Even verderop in het artikel vat hij die richting samen: ‘oprechtheid, onafhankelijkheid, zelfsturing, zelfkennis, sociale gevoeligheid, sociale verantwoordelijkheid en een hang naar interpersoonlijke relaties.
Wat mij zo trof in het verhaal is de opmerking die een soort voorwaarde inhoudt: je komt tot een bepaalde waarde-ontwikkeling als je zelf gewaardeerd wordt. Hier moet bij worden aangetekend dat het onwrikbare uitgangspunt van Carl Rogers was, dat hij zijn cliënt onvoorwaardelijk waardeerde, zonder oordeel. Of, zoals het in Wikipedia staat: Hij paste “onvoorwaardelijke waardering” toe, wat gedefinieerd kan worden als iemand aanvaarden “zonder enig negatief oordeel betreffende zijn fundamentele waarden”
Toen ik dat las schoot het door mijn hoofd: voordat je voor jezelf allerlei dingen gaat benoemend die je het waard vindt om voor te leven, zul je eerst voldoende waarde aan jezelf moeten toekennen. Je moet voldoende de moeite waard zijn voor jezelf. Niet voor een ander, hoewel dat mooi meegenomen is, maar dat wordt pas echt van belang als je voor je zelf de moeite waard bent.
Werk aan de winkel.
Add a Comment