Het Musée de la Contrefaçon bestaat nog steeds. Het bevindt zich in Parijs, vlakbij de Avenue Foch en het Bois de Boulogne. Voor de kenners. Hoe ik er zo’n veertig jaar geleden ooit ben terechtgekomen, weet ik niet meer. Wat ik me van dat moment herinner is, dat ik me verbaasde over het feit dat je een heus museum kon inrichten om namaak ten toon te stellen. Want contrefaçon betekent dus namaak.
Ik moest even aan dit museum denken toen ik zaterdag in De Volkskrant een artikel las over een museum van mislukkingen: het Museum of Failure van Samuel West. Het museum is onlangs in Helsingborg Zweden geopend en sluit weer op 15 september. Dat staat althans op de website http://www.museumoffailure.se . Maar gelukkig is het naar alle waarschijnlijkheid nog niet over en uit.
Misschien nog interessanter dan het museum is het verhaal er achter. Dat wordt in De Volkrant verteld. Klik hier. In het kort: bedrijven, organisaties, mensen zouden wat minder spastisch moeten doen over het maken van fouten. De logica ligt voor de hand: je leert meer van fouten dan van succes. Bij succes heb je al snel last van de wet van de remmende voorsprong. Je doet het goed en dan is de prikkel om te verbeteren niet echt krachtig aanwezig. Dat ligt anders voor je concurrenten. Die gaan dus op dubbele snelheid terwijl jij halveert. Dat is in het kort de in Nederland door de communistische historicus Jan Romein gemunte wet.
Samuel West is een collega van me. Nee, we kennen elkaar niet maar ook hij is organisatiepsycholoog. En ook al ben ik een pensionado, Ik geloof dat je dat blijft, ook na je pensionering. Ik herinner me uit de jaren negentig een project in de ouderenzorg. Ik was betrokken bij het ontwikkelen van vraaggestuurd werken. In een succesvol project, waar een goed team bezig was deze aanpak in praktijk te brengen, introduceerde ik het rondje blunderen. Dat was onderdeel van het werkoverleg dat het team voerde, en de bedoeling was dat men de blunders die men ten aanzien van dit vraaggestuurd werken had begaan, inbracht. Dit team deed dat met groot enthousiasme en leerde op topsnelheid. De angst om iets verkeerd te doen was verdwenen, wat een enorme rust in het werk bracht. Ik vatte toen het plan op om er een boekje over te schrijven. Titel: “Hoera een fout”. Niet gedaan want druk druk druk. Bovendien werkte ik in die tijd als partner bij een adviesbureau waarin nogal meesmuilend over mijn idee werd gedaan, met name door een collega die ook nog eens hoogleraar ergens was. Dus ik voelde me toen een beetje dom. Maar dat is gelukkig over.
Add a Comment